Selimiye...
Özlenene özlemle sarılmanın göz hali, deniz hali, mavi hali, Selimiye...
Özledim, çok özledim, çok çağırdı, duydum ama hani derler ya "kısmet", bugüneymiş.
Şahitler var bu Aşk'a, o şahitler biliyorum ki, benim gibi nicelerinin bu kavuşmalarına şahit.
Her evin önündeki asma, dut, begonviller , dağ bayırın kekiği, defnesi , denizin balığı, dalgası, muhteşem doğan güneş, nazlı gün akşamları , boranlar, sağanaklar, güzel gözlü çocuklar, çalışkan kadınlar bu şahitler...
Ve hepsinin kıyısı ılıman ve sakin masmavi Deniz...
Bu köyün konuşma dili sessizlik.
Sessizliği bozan iki yaramaz var: Horozlar ve denizin dalga sesleri...
Onlar da huzura eşlik ediyor. O kadar sakin ve yerinde.
Ve siz, konuşma tonunuzu bir-iki tık sessize çekiyorsunuz, ahengi bozmamak adına.
Hatta konuşmayıp dinlemeyi tercih ediyorsunuz, çok şey söylüyor size dair bu köy.
Koşup gelmenin buraya, onca yolu aşmanın sebebi bu masum sessizlik...
Fazla değil hiç bir şey, gerektiği kadar.
Kısa cümlelerle,özü görüp, özü konuşmanın keşfidir ki, yalınlığın dayanılmaz lüksüne ulaştırır.
Özlersin bu yalınlığı yana yakıla, uzaklaştığın her anında.
Gözlerinizin içine bakılarak konuşulması bu köyde adetten.
Teslimiyettir diğer adı bu göz konuşmasının.
Özlersin...
Çünkü teslimiyet, sizi size verir. Bu kendinle buluşmadır ki, özlenir.
Denizin içinde, denizin tuzlu kokusunu duymaya alışık beden, denizin içinde kekik- defne kokularını duyunca şaşar, döner bakar dağlara, bir öpücük kondurur doruklarına.
Özlersin sonrasında, burnunun direği sızlar...
Emeğin en yoğun halini yaşar bu balıkçı köyü.
Denizdir ki, berekettir. Lakin zordur.
Cömerttir, balığını, süngerini verir ama bir çok yiğit balıkçıyı da vurguna uğratır.
Uğur Kaptan'ın, o usta denizci, avcı, köyün sevilen delikanlısı, henüz sekiz aylık evliyken çıktığı zıpkın avcılığında vurgun yiyerek hayatını kaybetmesi, annesi, babaannesinin tüm mahzunluğu ile hep denize bakar oluşu, yürek dağlar...
Yaşanmışlığına, yaşadıklarına saygı ile, ve hissederek bu hayatı yürümek sahilde, köyün ara sokaklarında, dinlemek ve dinlenmek ancak Selimiye' ye gerçek sevda ile mümkündür.
Cömertliğin ve yaşanmışlığın bu deniz hali her şeye rağmen, özlenir.
Sabah taze toplanmış bir sepet kabak çiçeği ile, kız kardeşine giden, yüzünde gülümseme ile selam veren, Selimiye'li bir kadın, tüm dertlerinizi unutturur.
Paylaşmanın, sevgininin, hayatın bu kadın hali, unutulmaz, özlenir.
Sahicidir, çok içte yaşanır.
Sevginin sahiciliği, sahici sevgi zordur.
Olduğu gibi, eksikleri ve olduğu kadarıyla sevmek zordur, sahicidir...
Gözyaşınızı, gülümsemenizi, eteğinizdeki taşları, becerilerinizi, beceriksizliklerinizi, ama sadece sizi ister sevmek için, en yalın halinizi...
Ezcümle Selimiye, huzurun son durağıdır...
Dönüş vakti bindiğim minibüse, köy kadınlarının ,sabah bahçelerindeki ocakta pişirdikleri bazlama ve o güzel odun ateşi kokusu yayılırken,
Bu köy, benim kulağıma, son söz şu cümleyi fısıldadı:
"Sana mutluluk vaad etmiyorum..."
Çünkü;
Selimiye, bir hayat vaad ediyor;
Kendi dinginliğinde, kendiliğinden bir hayat...
Ben de ona diyorum ki:
"Kabulümdür..."
Sevgiyle...
fotoğraflar:Sevil Kapoğlu
